“Nieliczne warszawskie parki noszą dumną nazwę „ogrodów”, a od zwykłych parków odróżnia je to, że były niegdyś ogrodami przypałacowymi. Starannie utrzymany ogród był integralną częścią barokowej koncepcji budowania pałaców „między dziedzińcem a ogrodem”, dzięki czemu do dzisiaj możemy cieszyć się chwilą oddechu w parkach o arystokratycznym rodowodzie. Taka właśnie „błękitna krew” płynie w żyłach najstarszego warszawskiego parku, czyli Ogrodu Krasińskich. Powstał on zapewne w latach 80. XVII w., wraz z budową pałacu, którą rozpoczęto w 1683 r. Oczywiście, gdyby Jan Dobrogost Krasiński wstał z grobu i idąc ul. Stare Nalewki, znalazł się pod bramą prowadzącą do parku, to bez problemu rozpoznałby tę bramę i stojący w perspektywie pałac, ale z samym ogrodem miałby już o wiele większy problem, jako że w jego czasach wyglądał on zupełnie inaczej. Ogrody barokowe cechowały się regularnością kompozycji, symetrią, starannym uformowanie drzew i krzewów. Wymagało to sporej wiedzy fachowej i wielkiego nakładu pracy, nic więc dziwnego, że ówcześni ogrodnicy byli cenieni prawie tak, jak architekci. (…).

Ogród Krasińskich po II Wojnie Światowej zmienił się również terytorialnie. Na dawnych planach, a nawet zdjęciach lotniczych widać kształt regularnego prostokąta, ciągnącego się od tylnej elewacji pałacu do ul. Nalewki. Dłuższy bok prostokąta przylegał od strony północnej do ul. Świętojerskiej, którą przy odbudowie wygięto tak, aby tworzyła kąt prosty z nową trasą (obecna ul. Andersa). Od strony południowej zlikwidowano część zabudowy na zapleczu ul. Długiej. Tereny te zostały wchłonięte przez powiększony Ogród Krasińskich.

Wtedy, gdy była to jeszcze prywatna rezydencja, nie było oczywiście mowy o swobodnym wchodzeniu do ogrodu pana Krasińskiego. Z jego czasów pochodzi pięknie odrestaurowana brama, zaprojektowana przez słynnego Tylmana z Gameren, a ozdobiona „ślepowronem”, czyli herbem Krasińskich. Przed zwykłymi mieszkańcami Warszawy bramę otwarto na oścież w 1768 r. Trzy lata wcześniej rezydencja Krasińskich stała się własnością państwową, a zamiana ogrodu w park publiczny była darem króla Stanisława Augusta Poniatowskiego dla Warszawy”.

– Fragment artykułu Piotra Wierzbickiego „Pamiętajcie o ogrodach. Ulubione parki warszawiaków” („Skarpa Warszawska” nr 7 (118) 2018 r.).